veza između filozofije i umjetnosti je vrlo bliska: umjetnost oslobađa filozofiju kad je posrijedi svijet nadosjetilnog i obrnuto, filozofija oslobađa umjetnost od njezine zatvorenosti u oblasti osjetilnog. Umjetničko djelo produkt je umjetnikova stvaralaštva a neiscrpna imaginacija, posvemašnja maštovitost i filozofski diskurs upravo se može uočiti u novom ciklusu slika dubrovačkog umjetnika Fehima Vukotića- rekla je, otvarajući Vukotićevu izložbu povjesničarka umjetnosti Andrea Batinić Ivanković i dodala:
-Radovi predstavljeni na ovoj izložbi najjednostavnije bi se mogli okarakterizirati kao „čista radost slikanja“, što podupire i njegov inovativni, nepretenciozni naslov – Boje moga Grada. Izložene su upravo šarene slike koloristički razigranih kompozicija utemeljene na igri dvaju elemenata – poteza i boje. Jer boja je „živa“ a motivi rodnoga mu Grada obavijeni žarećim toplinama boja u suprotstavljanju žive i „dišu“ u prizmi disperzivne figurativnosti i simbolske predmetnosti. Svi radovi snažno su nadahnuti kolorističkim ekspresionizmom, a glede perspektive i kompozicije slikar poziva na neku vrstu reda okomica i dijagonala te zrakasto raspoređenih linija čime se stvara dojam iznenadne zaigranosti, ali i motivske vezanosti umjetnika uz njegov životni prostor. Prepuštajući se golom instinktu, umjetnik je realizirao priču o stanjima i raspoloženjima izraženima kroz vividni kolorit i brze, ali smirene poteze kista. Fehim izvrsno barata bojom, tonom i odnosima boja, nerijetko posežući za komplementarnim parovima crvene i plave, žute i ljubičaste te narančaste i modre, kako bi ih „utopio“, odnosno uspio uklopiti u nove kolorističke sklopove jednog nadasve modernog likovnog senzibiliteta.
Motivi Vukotićevog slikarstva postojani su, jasni i stabilni. To su sve što Dubrovnik ima, počevši od Straduna, Orlandovog stupa, gradskih zidina, kule Minčete (koja je gotovo prisutna na svakoj slici), Zvonika pa sve do gradskog porta u kojem usidrene miruju koloristički „vesele“ barčice- svi su neodvojivi dio umjetnikova života. Stvarajući čvrsto oblikovane strukture izbalansiranog kolora novih, začudnih kompozicija, Vukotić je postigao vlastitu slobodu kreacije, ali i slobodu interpretacije od strane gledaoca iz čega se može iščitati latentna poruka da je jedna od bitnih karakteristika umjetnosti sloboda doživljaja svakog pojedinačnog djela.
Fehim Vukotić neosporno spada sjajnoj generaciji modernih dubrovačkih umjetnika koji se ovim izloženim radovima iskazao kao slikar koji osjeća duh Grada, njegove neponovljive ugođaje, kolorističku vedrinu koja kao da pjeva u dinamičnoj orkestraciji boja i neprocjenjiv osjećaj da svaka slika prenosi autorove (skrivene) poruke, čime je dokazao da je slikarstvo najbolji medij kojim se takve poruke odašilju.
U tom je kontekstu Feša Vukotić pravi tragač: on želi istražiti svu plodnost i podatnost boje, dubinu i visinu prostora, njegove arhitekture i ponekad proturječnu arhitektoniku volumena te sugestivnu ozvučenost prostora (što se i osjeća u pozadinski isprepletenim crvenim violinama) uz notu realnog i irealnog. Na kraju, bitna odrednica Vukotićevih slika jest ustrajnost u motivima, inovativnost u tehnici i, u cjelini, unošenje obilja boja u svaki kutak Grada. Fehim Vukotić kreativnim nabojem i znatiželjom u odabranoj zbilji gradskog života iznalazi stalnu mogućnost obnavljanja čime i potvrđuje pripadnost krugu umjetnika inspiriranih atmosferom i bojom rodnoga Grada.
