Skakanje Toma Cruisea po kauču kod Oprah Winfrey i glumčeve nepromišljene izjave u njezinoj TV emisiji naštetili su recepciji “Nemoguće misije 3” (“Mission: Impossible III”, 2006.). Publika i kritika u Cruiseu je najednom vidjela kauč-čudaka, a ne akcijskog junaka koji skače s visokih zgrada.
Treći dio serijala prošao je u kinima slabije od “Nemoguće misije 1&2” Briana De Palme i Johna Wooa, pa i nastavaka koji su uslijedili. “M:I:III” je najmanje voljen film iz franšize kod najvećeg dijela publike i kritike, ali ne zaslužuje takav prijem, pita li se autora ovog teksta.
Nepravedno podcijenjena “Nemoguća misija 3” je, osobno, negdje na zlatnoj sredini serijala gdje se izdvaja pokušajem humanizacije (i uopće karakterizacije) Cruiseova agenta IMF-a Ethana Hunta, američkog Jamesa Bonda. Hunt je akcijska (za)datost u globtroterskim “Mission: Impossible” filmovima, netko tko je tu primarno da spašava svijet izvodeći nemoguće kaskaderske podvige sa ili bez pomoći “gadgeta”.
Snimljena dvije godine nakon “Collaterala” u kojem je Cruise utjelovio negativca, “Nemoguća misija 3” je svojevrsna preteča “Top Guna 2” i predstavlja čovječnijeg junaka kojeg zvjezdani glumac igra s primislima na humani SF akcijski triler “Specijalni izvještaj”, a gotovo i kao da je Jerry Maguire ušetao iz romantične komične drame u spektakl akcije.
Ovo je “U službi Njezinog veličanstva” serijala “M:I”, ali ne samo zato što je Simon Pegg svojevrsni “Q”, Laurence Fishburne nekakav “M”, a Maggie Q Bond-djevojka. Prvi film redatelja J.J. Abramsa (dotad poznat po serijama “Izgubljeni” i “Alias”) dopušta Huntu da zavoli i oženi Juliju (Michelle Monaghan, lijepa kao Bond-djevojka iz susjedstva), zbog čega se i povukao s terena i trenira buduće špijune.
Povrh toga, Abrams ubrzo Huntovu suprugu stavlja u ugrozu i povisuje uloge spašavanja svijeta, tj. čini ih za junaka nikad urgentijim i osobnijim. “In medias res” početak “M:I:III”, svojstveniji nekom nezavisnom krimi-trileru nego akcijskom blockbusteru, u startu podiže puls i donosi najtenzičniju scenu cijelog serijala, funkcionirajući kao preslika filma.
Zavezan za stolicu i isprebijan, Hunt nemoćno gleda kako sadistički negativac, crnoburzijanac specijaliziran za trgovinu oružjem Owen Davian (odlični Philip Seymour Hoffman), prijeti da će ubiti Juliju ako ne dozna gdje je tzv. “Zečja noga”, misteriozni hičkokovski “MacGuffin” ove “Nemoguće misije”. Davian obavještava Hunta da su mu stavili eksplozivni naboj u glavu, da broji do deset i da Julia umire ne dobije li odgovor.
Odbrojavanje počinje od deset do jedan i tenzija raste svakim idućim brojem jer Hunt ne uspijeva urazumiti Daviana i doista se čini da bi akcijski heroj, suznih očiju i ranjiviji no ikad, mogao izgubiti voljenu ženu, što potvrđuje “cliffhanger” hitac prije zamračenja kadra. Eksplozivni naboj u Huntovoj glavi sugerira da je forte filma nutarnja/interna eksplozija (karakterizacija junaka kojemu se privatni život raspada), ne samo ona izvanjska/eksterna (pršteća akcija), iako će i takvih stvari biti, dakako.
Identičan naboj bit će stavljen i u glavu zarobljene agentice i Huntove studentice Lindsay (Keri Russell) koju će on i njegov tim (Ving Rhames, Maggie Q, Jonathan Rhys Meyers) spašavati u nizu spektakularnih scena rešetanja i eksplodiranja na visokoj proračunskoj razini, dostojnih “M:I-2”, uključujući i koreografiju dodavanja oružja u usporenom pokretu.
Kako bi spriječio da aktivirani naboj eksplodira u Lindsayinoj glavi, Hunt odluči zaustaviti njezino srce i reanimirati je defibrilatorom, ali ona nažalost umire. Abrams u “Nemogućoj misiji 3” radi nešto slično s Huntom: zaustavlja njegovo srce zbog ljubavi i reanimira ga kao lika kako bi gledatelji u njemu vidjeli čovjeka, osobu od krvi i mesa, odnosno barem akcijsko-dramskog Cruisea iz “Top Guna” i “Dana groma”, ako ne dramskog-dramskog iz “Rain Mana”, “Magnolije” i “Oči širom zatvorene”.
Poradi toga i fotografije Dana Mindela (“Domino”, “Čudesni Spider-Man 2”), “M:I:III” je akcija sa srcem, puno intimniji i topliji film u odnosu na nastavke “Protokol duh”, “Odmetnuti”, “Raspad sistema” i “Odmazda”, vizualno i duhovno bliži prvim dvama dijelovima serijala s kojima kao da tvori trilogiju.
Ništa protiv nastavaka, peti i šesti dio “Rogue Nation” i “Fallout” spadaju u gornji dom serijala, ali detaljno razrađene i nerijetko pogibeljne kaskaderske ludorije (Burj Khalifa itd.) djeluju kao primarni “raison d’être” posljednje četiri “Nemoguće misije”, odnosno može se učiniti da se filmovi grade oko njih, a svakako tako reklamiraju, pri čemu je recentni “Dead Reckoning Part One” tu otišao u krajnost i ispao proračunat.
“Odmazda” zato ne vuče na tako skoro ponovno gledanje, a na pošteniji i spontaniji “M:I:III” s guštom se može još jednom baciti oko i uživati u rasnom akcijskom spektaklu zadivljujuće tjelesnosti, jednom od posljednjih klasičnijih u stilu devedesetih iz novog milenija uz “Umri muški 4.0” i “Casino Royale”.
Povremeno Abrams zatrese kamerom oslanjajući se na tada dominantnu kinetičku stilizaciju filmova o Jasonu Bourneu, ali znade uprizoriti moćan “slow motion” kako bi “Nemoguća misija 3” bila u dosluhu s prethodnicima, uključujući elaborirane globtroterske provale (Rim/Vatikan, Šangaj) i prerušavanja s realističnim maskama, skokove sa zidova i ateriranja centimetar iznad tla, te vrtoglave “base jump” akrobacije po neboderima, uz neke zgodne dodatke (magnetske bombe na bacanje).
Centralna scena filma je sjajna posveta “Istinitim lažima”: prepad negativaca na Huntov tim na jednom od Florida Keys mostova u kojem sudjeluju bojni mlažnjak i helikopter. Meci i rakete lete na sve strane, a eksplozija vozila odbacuje Hunta u drugi automobil. Jedna od najboljih sekvencija unutar “M:I” serijala definicija je teškaškog novomilenijskog akcijskog spektakla.